నాలో నేనేనా ?? --ఒక(రి) కధ - 9

కావ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్లి వచ్చిన దగ్గరి నుండి కావ్య నన్ను ఏమి అడగబోతుందా అన్న ఆలోచనే వెంటాడుతుంది.ఉదయాన్నే కాలేజ్ కి వెళ్ళాము అందరం. కాలేజ్ లో ఈ రోజు క్లినికల్ వార్డులో, అవుట్ పేషెంట్ డిపార్ట్ మెంట్లో పేషెంట్స్ తో మాట్లాడి వాళ్ళ ఆరోగ్య సమస్యలు నోట్ చేసుకోవటం, వాళ్ళతో ఎలా కమ్యూనికేట్ చేయాలి. పేషెంట్స్ ని చికిత్స కన్నా ముందు మన మాటలతో ఎలా సాంత్వన కలిగించాలి ఇలాంటి విషయాలను చాలా చక్కగా వివరిస్తున్నారు మా ప్రొఫెసర్ ఎర్రన్న .. 

ప్రశాంతంగా ఆలోచించగలగాలి . ఎదుటి వాళ్ళ ప్రాణాలు మన చేతిలో ఉన్నాయన్న బాధ్యత, ఉండాలి కానీ గర్వం లేకుండా ఉండటమే ఒక డాక్టర్ వృత్తి ధర్మం లో ముఖ్యమైనది .. ఏంటో ఇలా పాఠాలు చెప్తారు కానీ పేషెంట్స్ తో అంత మర్యాదగా,నిదానంగా మాట్లాడుతూ వాళ్ళ పుట్టుపూర్వోత్తరాలు  ,ఆరోగ్య చరిత్రలు తెలుసుకుంటూ వైద్యం చేయాలంటే రోజుకి ఎంతమందికి వైద్యం చేయగలం,ప్రాక్టికల్ గా ఇవన్నీ సాధ్యమేనా??  

మొత్తానికి అవుట్ పేషెంట్ వార్డుకి వెళ్లి BP ఆపరేటస్ తెచ్చుకుని ఒక పేషెంట్ కి BP చూస్తుండగా కావ్య కూడా అక్కడికి రావటం,నా ఆలోచన తన వైపుకి మళ్ళటం అప్రయత్నంగా జరిగిపోయింది.ఈలోగా పేషెంట్ కి మోచేతి పైన పెట్టిన BP కఫ్ (cuff ) బిగుసుకుపోయి పేషెంట్ నొప్పితో పెద్దగా అరుస్తూ అసలే కుర్చీలో కాకుండా స్టూల్ మీద కూర్చున్నాడే మో అలాగే వెనక్కి పడిపోయాడు.. 

అతనికేమి జరిగిందా అని ఇక్కడ నా గుండె ఆగిపోయింది. వార్డంతా గొడవ గొడవగా అక్కడికి చేరారు.నా ఫ్రెండ్ సోహిల్,రఫీ వెంటనే అతన్ని లేపి కూర్చోపెట్టి మాట్లాడించారు. కొంతమంది పేషెంట్స్ ఎంత పెద్ద జబ్బైనా నిబ్బరంగా ఉటారు కానీ కొంతమంది మాత్రం చిన్న జ్వరానికి కూడా కంగారుపడి,పదిమందిని కంగారు పెట్టి హంగామా చేస్తారు.. ఇతను కూడా అలాంటివాడే అసలే తన గుండెకి ఏదో అయ్యిందన్న భయంలో హాస్పిటల్ కి వచ్చిన ఆయన చేతి దగ్గర కొద్దిగా బిగుసుకోగానే తనకేదో అయ్యిందని భయపడిపోయాడు. 

అతనికేమీ ప్రమాదం లేదని తెలుసుకున్నాక ఇప్పుడు నన్ను కాపాడే ప్రయత్నం మొదలుపెట్టారు నా ఫ్రెండ్స్. ఆ పేషెంట్ ని  గట్టిగా కసురుతూ అయినా ఇంత  చిన్నదానికి అంత  గొడవ చెయ్యాలా. BP ఎలా చూడాలో మాకు తెలుసా నీకు తెలుసా అంటూ అతన్ని భయపెట్టి,బుజ్జగించి  అక్కడినుండి పంపేశారు. ( పేషెంట్స్ ని అప్పుడప్పుడు నీకు తెలుసా నాకు తెలుసా అని బెదిరించటం కూడా డాక్టర్  ప్రొఫెషన్ లో ఒక స్కిల్ అని తర్వాత తెలిసింది)ఎలాగో మా హెడ్ అక్కడ లేకపోవటం పెద్ద ప్రమాదం తప్పింది.నాకు అందరిముందు తల కొట్టేసినంత పనయ్యింది . ఛీ వెధవ జీవితం ఎప్పుడు ఇలాంటి పనులే చేస్తాను అని నన్ను నేనే తిట్టుకున్నా కాసేపు. 

ఉదయం ఈ క్లాసులు అవ్వగానే లంచ్ కి వెళ్ళాము. మళ్ళీ కాలేజ్ కి రాగానే కావ్య లైబ్రరీకి వెళ్దాం రమ్మంది.  లైబ్రరీలో స్టూడెంట్స్ తక్కువగా ఉన్నారు. ఇందాక జరిగిన విషయం కాస్త సిగ్గుగా అనిపించింది కావ్య ముందు.కానీ తను ఆ విషయం ఏమీ గుర్తులేనట్లే లంచ్ చేశావా మాధవ్ అని,నిన్న నేను మా ఇంట్లో అడిగిన విషయం గుర్తుంది కదా అంది. నేను ఆ విషయం ఎప్పుడు చెప్తావా అనే ఎదురుచూస్తున్నాఅన్నాను. 

మాధవ్ నువ్వు మన ఫ్రెషర్స్ డే రోజు నీ గురించి చెప్తూ కొన్ని మాటలు చెప్పావ్ అవి నీకు గుర్తున్నా లేకపోయినా నాకు మాత్రం బాగా గుర్తుండిపోయాయి, ముఖ్యంగా నువ్వు చెప్పావు కదా మనిషి తలచుకుంటే, గట్టి పట్టుదల ఉంటే  ఏదైనా చేయగలమని ఆ మాట అన్ని విషయాల్లో సాధ్యమవుతుందా అంది. కావ్య మాటలు వినగానే అప్పటి విషయాలు ఇప్పటికీ గుర్తుంచుకుని నన్ను మెచ్చుకున్నందుకు నాకు చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. 

నా మనసులో అప్పటిదాకా ఉన్న ఉదయం పేషెంట్ బాధ పోయి ఉత్సాహం నిండిపోయింది.మళ్ళీ వివేకానంద బోధనలు మొదలు పెట్టేశాను.. తప్పకుండా కావ్యా చిన్నప్పటి నుండి నాకంటూ సొంత ఆలోచన లేకుండా అమ్మమ్మ,తాత,నాన్నమ్మ,నాన్న,అమ్మ,అక్కలు, అన్న ఇలా అందరి మధ్యలో నేను ఒక చిన్నపిల్లాడిని అనే భావంతో, నా విషయాలు ఏవైనా వాళ్ళే చూసుకుంటార్లె అనే నిర్లక్షంతో పెరిగాను కానీ మా నాన్నకి గిఫ్ట్ గా ఇంటికి వచ్చిన వివేకానంద పుస్తకం చదివాక మనిషి ఎలా ఉండాలి అనే దాని గురించి కొన్ని విషయాలు తెలుసుకున్నాను. 

ఆ ప్రభావంతోనే మెడిసిన్ లో మొదటిసారి సీట్ రాకపోయినా సొంతగా నానని ఒప్పించి మరీ లాంగ్ టర్మ్ చేసి సీట్ సాధించాను. అందుకే తలచుకుంటే మనం ఏదైనా చేయగలమని నాకు గట్టి నమ్మకం.సరే కావ్యా ఇప్పటికే నిన్ను విసిగించాను .. ఎనీ హౌ అప్పటి మాటలు గుర్తుంచుకుని ఇప్పుడు మెచ్చుకున్నందుకు చాలా థాంక్స్ సరే ఇంతకీ నేనేమి హెల్ప్ చేయగలను నీకు అనగానే కావ్య మా పక్కన టేబుల్ చూపిస్తూ అక్కడొక బ్యాగ్ ఉంది చూడు మాధవ్ అది నా ఫ్రెండ్ శైలుది అందులో తన పర్స్ ఉంటుంది తనకి తెలియకుండా తెచ్చిస్తావా? అంది.

నాకు ఒక్క క్షణం తను ఏమి అడిగిందో అర్ధం కాలేదు, అర్ధం అయిన తర్వాత నా మీద నాకే అసహ్యం వేసింది. ఛీ ఈ పని చెయ్యటానికా నన్ను ఇంతలా మాట్లాడించింది. అసలు తను నా గురించి ఏమనుకుంటుంది? ఎందుకు ఇలా చేసింది. నేను మరీ అంత వెధవలా కనిపించానా? అందరితో పాటు తను కూడా నన్ను అవమానిస్తుందా అనిపించింది. కానీ ఎక్కడో ఒక మూల కావ్య అలా చేసే అమ్మాయి కాదే అని సందేహం కూడా రాకపోలేదు.ఇటు కావ్య మాత్రం ఏ ఫీలింగ్స్ లేకుండా నేను పర్స్ తెస్తానా, తేనా అన్నట్లు వెయిట్ చేస్తుంది.

దీపావళి శుభాకాంక్షలు

దీపం జ్యోతి పరబ్రహ్మ దీపం జ్యోతి పరాయణం 
దీపేన హారతే పాపం దీపలక్ష్మీ నమోస్తుతే !

దీపావళి శుభాకాంక్షలు

నాలో నేనేనా ?? --ఒక(రి) కధ - 8

సాయంత్రం రూమ్ కి వెళ్ళగానే హేమంత్ ని అడిగాను రేపు మీ ప్రోగ్రామ్ ఏంటి అని..  మరి వాళ్ళు కూడా కావ్య ఇంటికి వస్తున్నారో లేదో తెలుసుకోవాలి కదా! రేపు మన క్లాస్ మేట్ రవి వాళ్ళన్నయ్య  పెళ్లి . రఫీ,సోహిల్ కూడా వస్తున్నారు నువ్వు వస్తావా అన్నాడు హేమంత్.. లేదులే హేమంత్ నాకు రావాలని లేదు మీరు వెళ్ళండి నేను అక్కడికి వచ్చినా కొత్త వాళ్ళతో కలవలేను , మీకు కూడా ఇబ్బంది నా వల్ల అనగానే రఫీ కూడా రారా మాధవ్ ఒక్కడివి ఏమి చేస్తావు రూమ్ లో అన్నాడు .. లేదులే ఇంటికి వెళ్ళాలనుకుంటున్నాను ఠక్కున అబద్ధం చెప్పాను. తెలిస్తే ఏమనుకుంటారో అనే ఆలోచన కూడా రాలేదు ఆ క్షణం.

వాళ్లటు పెళ్ళికి వెళ్ళగానే 10 గంటలకల్లా నేను కావ్య ఇంటికి వెళ్లాను. ఒక్కడినే వాళ్ళింటికి వెళ్ళటం కొత్తగా, కొంచెం కంగారుగా కూడా ఉంది. పక్కింటి వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ వాకిట్లోనే ఆంటీ కనబడ్డారు. రా మాధవ్ కావ్య చెప్పింది నువ్వొస్తావని. హేమంత్ పెళ్ళికి వెళ్ళాడట కదా అంటూ నన్ను లోపలి తీసుకెళ్ళింది..ఎప్పటిలాగే నీట్ గా ప్రశాంతంగా ఉంది ఇల్లు. అంకుల్ ఆఫీస్ కి, కావ్య చెల్లి,తమ్ముడు స్కూల్ కి వెళ్ళారు. ఏదో రికార్డ్ వర్క్ చేసుకుంటున్న కావ్య కూడా బయటికి వచ్చింది. ఆంటీ ఆ రోజు వెరైటీ టిఫిన్ పెట్టారు రవ్వ ఇడ్లీ అట .. అప్పటిదాకా మినపిడ్లీ తిన్నాను కానీ ఎప్పుడూ ఇవి తినలేదు.

ఎంతైనా ఆంటీ వెరైటీ గా వంటలు చేస్తారు అదే మాట అనగానే, ఆంటీ నవ్వి అంకుల్ జాబ్ కోసం మేము కొత్త ప్లేస్ లు చాలా తిరిగాము మాధవ్ ..అక్కడ నేర్చుకున్నాను ఇవన్నీ.నాకు ఫ్రెండ్ కూడా ఎక్కువే. అంటూ మీ అమ్మ వంట బాగా చేస్తారా అంది. నాకెందుకో అమ్మ విషయం రాగానే మనసుకు బాధ అనిపించింది.. ఎవరైనా మనసుకి దగ్గరగా అనిపించినా, కాస్త బాగా పలకరించినా నా మనసులో ఉన్నదంతా చెప్పెయ్యటం, ఇంటి విషయాలు కూడా దాచుకోకుండా చెప్పటం నాకొక బలహీనత ఇది మంచి అలవాటా, చెడ్డదా అని నాకు తెలియదు.

అలాగే ఆంటీ అమ్మ గురించి అడగగానే చిన్నప్పటి నుండి జరిగిన సంగతులన్నీ ఆంటీకి చెప్పాను . అక్కడే వున్న కావ్య కూడా మౌనంగా కూర్చుని వింటుంది . మనం ఎవరికైనా మన విషయాలు ఏవైనా చెప్పేటప్పుడు ఎదుటివాళ్ళు ఆ మాటల్ని ఎలా రిసీవ్ చేసుకుంటున్నారు, తర్వాత వాళ్ళ స్పందన ఎలా వుంటుంది అనే విషయాలన్నీ ముందే ఆలోచించుకోవాలి.. అమ్మ గురించి చెప్పిందంతా విన్న ఆంటీ మాధవ్ కొంత మంది మగవాళ్ళు ఉంటారు వాళ్ళు భార్యల్ని కొట్టరు,తిట్టరు,నలుగురికి కనపడేలా భార్యల్ని హింసించరు కానీ వాళ్ళ  ప్రవర్తనతో ఎదుటి మనిషికి జీవితం మీద విరక్తి కలిగేలా చేయగలరు. 

ఎవరిదాకా ఎందుకు మా అక్క వాళ్ళ ఆయన కూడా అంతే .. ఆ రోజుల్లోనే డిగ్రీ చదివిన అక్కని జాబ్ చేయొద్దు అన్నాడు సరేనని ఇంట్లోనే వుండిపోయింది. తన హాబీస్ , చుట్టుపక్కల ఫ్రెండ్స్ తో ఆమెకంటూ ఒక లోకం ఉండటం కూడా ఆయనకి  ఇష్టం ఉండదు. ఫ్రెండ్స్ తో ముచ్చట్లు , సరదాలు ఎక్కువయ్యాయి అంటూ అక్కని అనేవాడు.  మళ్ళీ ఆ ఫ్రెండ్స్ ఏంటి ఈ మధ్య కలవట్లేదు అని ఎవరైనా అడగగానే తనకి ఎవరితో కలవటం ఇష్టం ఉండదని అతనే ముందు వాళ్ళతో చెప్పేవాడు.చివరికి పిల్లల విషయం కూడా నువ్వు చెప్పకపోతే వాళ్ళకేమి చేయాలో నాకు తెలియదా అనేవాడు ఇలా ప్రతి విషయం ఏమి చేస్తే తప్పో , ఏమి చేస్తే ఒప్పో తెలియక, బయటి వాళ్లకు మాత్రం ఆమెకేమి తక్కువలే  అనుకునేటట్లుగా ఉండేది అక్క పరిస్థితి.

ఆడవాళ్ళు ఎప్పుడూ హక్కులు,పోరాటాలు అంటూ మగవాళ్ళనివేధిస్తారన్నది అపోహ మాత్రమే మాధవ్. మేము కోరుకునేది కనీసం సమానత్వం కూడా కాదు మాకంటూ ఒక స్థానం. భార్య కోసం పెళ్ళికాకముందు ఉన్న బంధాలు వదులుకోవాల్సిన అవసరం లేదు కానీ పెళ్ళితో కొత్తగా వచ్చిన బంధాల్ని కూడా సరైన స్థానంలో నిలుపుకుని కాపాడేవాడే భర్త. 

ఆడవాళ్ళు పెళ్లి కాగానే పుట్టింటిని పూర్తిగా వదిలేస్తారు. భర్త ఇల్లే తన ఇల్లు అనుకుంటారు కాబట్టి భార్యకి ఒక్క ఇంటి బాధ్యతే ఉంటుంది.కానీ మగవాళ్ళు అలా కాదు తల్లి,తండ్రి,ఉంటే అక్కచెల్లెళ్ళు ఒక కుటుంబం, భార్య,పిల్లలు మరొక కుటుంబం అన్నట్లు ఉంటుది పెళ్ళైన తర్వాత మగవాళ్ళ పరిస్థితి .. ఎవరి మనసు నొప్పించకుండా, తనూ బాధపడకుండా పరిస్థితులను చక్కదిద్దగలిగే మగవాళ్ళే ఆడవాళ్ళ కంటే గొప్ప . ఆ మాట మాత్రం నిజమే అంటాను నేను.. ఈ విషయంలో నేను మాత్రం అదృష్టవంతురాలినే మాధవ్  అంకుల్ చాలా మంచి మనిషి అంటూ ఇప్పటికే నేను చాలా ఎక్కువ మాట్లాడి ఉపన్యాసం చెప్పినట్లున్నాను అంటూ నవ్వేశారు.. 

ఆంటీని చూసిన నాకు అనిపించింది జీవితం నేర్పించే పాఠాలు చాలా గొప్పవి, అవి నేర్చుకోవాలంటే ఏదో పెద్ద పెద్ద చదువులు,ఉద్యోగాలు చేయాల్సిన పనిలేదు.. సరే మాధవ్ నేను వంట చేస్తాను భోజనం చేసి వెళ్దువుగాని అనగానే వద్దాంటీ నేను బయట తింటాను లెండి అన్నాను.. ఎందుకు మాధవ్ మొహమాటం మా హేమంత్ ఎలాగో నువ్వు అలాగే ఏమీ పర్లేదులే అని వెళ్ళబోతూ ఆంటీ అన్నారు..  

మాధవ్ నువ్వు ఏమీ అనుకోకపోతే ఒక మాట నువ్వు మాత్రం పెళ్ళైన తర్వాత నీ భార్యని బాగా చూసుకో మీ నాన్నలాగా డాక్టర్ అయ్యావు కానీ భార్య విషయంలో మాత్రం మీ నాన్నను ఫాలో అవ్వకు అన్నారు.నాకు ఒక్క క్షణం ఎందుకో మనసు కలుక్కుమంది ఏంటో మన వాళ్ళను మనం ఎన్ని తిట్టుకున్నా ఏమీ ఉండదు కానీ బయటి వాళ్ళు చిన్నమాట అన్నా బాధ అనిపిస్తుంది వాళ్ళు నిజమే చెప్పినా సరే. ఏమైనా నేను ఆరోజే డిసైడ్ అయ్యాను నా భార్య,పిల్లల్ని మాత్రం నేను బాగా చూసుకోవాలని .. "ఆలూ లేదు చూలూ లేదు కొడుకు పేరు సోమలింగం అన్నట్లు" .. 

ఆంటీ వంట చెయ్యటానికి వెళ్ళిన తర్వాత కావ్యతో మాట్లాడుతుండగా  హేమంత్ వాళ్ళు వెళ్ళిన పెళ్లి గురించి కావ్య చెప్పింది మా క్లాస్ మేట్ రవి అన్నయ్య సుమన్ పెళ్లి అతని క్లాస్ మేట్ తోనే అట. వాళ్లిద్దరూ ఇప్పుడు పీజి చేస్తున్నారు. గత రెండు సంవత్సరాలుగా ప్రేమించి,ఇష్టపడని పెద్దల్ని ఒప్పించి మరీ పెళ్లి చేసుకుంటున్నారని, పెళ్లి తర్వాత వెంటనే మా రూమ్ కి దగ్గరలోనే ఫామిలీ పెట్టటానికి ఇల్లు కూడా రెంట్ కి తీసుకున్నారని, చెప్పింది. 

ఏమిటో నాకు ఏ సంగతులు తెలియవు,ఎవరు చెప్పరు పోనీలే కావ్య వల్ల   కొన్ని తెలిశాయి అనుకున్నాను. ఈ లోపు ఆంటీ వంట చేశారు, అంకుల్ కూడా రాగానే అందరం లంచ్ చేసి కాసేపు కూర్చుని, ఇక వెళ్తానని చెప్పి రాబోతుండగా నా వెనకే వచ్చిన కావ్య మాధవ్ నువ్వు నాకొక హెల్ప్ చేయాలి చేస్తావా ? అంది..  నేను ఏంటి అనగానే "నువ్వు చేస్తాను అంటేనే చెప్తాను" అంది మళ్ళీ.. నాకు ఒక్క క్షణం అర్ధం కాలేదు ఏమి అడుగుతుంది, ఏమి  చెయ్యమంటుందీ అమ్మాయి అయినా..  తనకి నేనేమి చేయగలను అని ఆలోచిస్తూనే సరే చేస్తాను అన్నాను ...  

 

నాలో నేనేనా ?? --ఒక(రి) కధ - 7

ఏమి జరుగుతుందా అని చూసే లోపే అమ్మ ఏవేవో పెద్దగా అరుస్తూ బయటికి పరిగెత్తింది.మా కజిన్ ఒకబ్బాయిని ఇంట్లో ఉంచారు ఏవైనా పనులకి ఉపయోగపడతాడని.. ఆ అబ్బాయిని నాన్న కోసం పంపి నేను,చిన్నక్క అమ్మ వెంట పరిగెత్తాము.. అమ్మ సరాసరి మా ఇంటి దగ్గరలోని శివాలయం  బావి దగ్గరికి వెళ్లి అందులోకి దూకాలని ప్రయత్నించేంతలో ఎలాగో అక్కడే కూర్చున్న కొంతమంది మగవాళ్ళు పట్టుకుని ఆపారు.ఆ రోజుల్లోమనుషులు ఇప్పటిలాగా ఎవరేమయితే మాకేంటిలే అన్నట్లు  ఉండే వాళ్ళు కాదు కాబట్టి మా అమ్మకి హెల్ప్ చేశారు లేకపోతే ఏమయ్యేదో అని తలచుకుంటేనే భయం అవుతుంది.. 

కాసేపటికి నాన్న,అమ్మమ్మ,తాత అందరు వచ్చి అమ్మని ఇంటికి తీసుకెళ్ళారు. నాన్న,మా పెద్దవాళ్ళు అందరూ కూర్చుని చర్చించుకుంటున్నారు..ఏదో సీరియస్ విషయం అని అర్ధమవుతుంది.రాత్రికి భోజనం చేసి పడుకున్నాము.తెల్లారి మెలకువ వచ్చి చూస్తే అమ్మ కనపడలేదు.. నానమ్మని అడిగితే ఆస్పత్రికి పోయిందిలే మీ నాయన తీసుకెళ్ళాడు అంది.. సరేనని నేను స్కూల్ కి వెళ్లి వచ్చాను. సాయంత్రం అయినా అమ్మ,నాన్న ఇద్దరు రాలేదు.రాత్రికి నాన్న ఒక్కడే వచ్చాడు అమ్మ ఏదని అడిగితే  మంచి ట్రీట్ మెంట్ కోసం అక్కడే ఉంచాము  వస్తుంది అన్నాడు నాన్న .. 

వారం అయినా అమ్మ రాలేదు.. అమ్మతో ఎక్కువసేపు ఇంట్లో ఉండేది నేనే కావటంతో అమ్మ లేని లోటు మాత్రం బాగా తెలుస్తుంది .. ఆ రోజు ఆదివారం ఏమీ తోచక అలా అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్దామని వెళ్లాను. అమ్మమ్మకి ఇద్దరు ఆడపిల్లలే కావటంతో మా పెద్దన్నయ్యని కొడుకులాగా చూసుకునేది. ఎప్పటికైనా మా ఇల్లు,మా అమ్మమ్మ ఇల్లు ఈ రెండు ఇళ్ళకి ఏకైక మగదిక్కు మా అన్నయ్యే అని మా అమ్మమ్మ,తాత ల గట్టి నమ్మకం.. మా అన్నయ్య కూడా అప్పటికే బాధ్యతలన్నీ మీద వేసుకుని,పెద్దరికం వచ్చిన పెద్దమనిషి లాగానే ప్రవర్తించేవాడు. అమ్మమ్మ,తాత అన్ని విషయాలు అన్నతో చర్చించేవాళ్ళు.. అలా మా అన్న, పెద్దక్క అమ్మమ్మకి పెంపుడు పిల్లలు అయిపోయారు.. 

అమ్మమ్మ ఇంటికి వెళ్ళే సరికి అమ్మమ్మ మీ నాయన నా బిడ్డని వేధించి,వేధించి పిచ్చిదాన్ని చేసి,ఇప్పుడు తీస్కపోయి పిచ్చాసుపత్రిలో పడేసి వచ్చాడు .. అదేమని నేను గట్టిగా అడిగితే నలుగురిలో పెద్ద డాక్టరు..  అందరు తక్కువ చేస్తరని ఆగుతున్నా అంటూ అన్నతో చెప్తూ ఏడుస్తుంది.. అప్పుడు నాకు అర్ధం అయ్యింది అమ్మ పిచ్చి హాస్పిటల్ లో ఉందని . ఎందుకో బాధ అనిపించింది. అప్పుడెప్పుడో చూసిన "కృష్ణవేణి" సినిమా గుర్తొచ్చింది . అంటే అమ్మ కూడా ఆ సినిమాలో లాగా అన్నమాట . 

వెంటనే పరిగెత్తుతూ ఇంటికి వచ్చి అమ్మమ్మ మాట్లాడిన విషయాలన్నీ నాన్నమ్మ కి చెప్పాను . అక్కడే ఉన్న నాన్న కూడా ఇవన్నీ విని ఆగ్రహంతో ఊగిపోయాడు. నేను వాళ్ళమ్మాయిని పిచ్చిదాన్ని చేశానా వాళ్ళే నాకు పిచ్చి దాన్ని కట్టబెట్టి .. అంటూ అమమ్మ ఇంటికి వెళ్లి చడమడా కడిగేశాడు.. అల్లుడ్ని చాటుగా విమర్శిస్తుంది కానీ ఎదురుగా గౌరవ మర్యాదలకు లోటు చేయని మా అమ్మమ్మ ఈ హఠాత్పరిణామానికి బిత్తరపోయి కళ్ళు తేలేసింది.. 

అసలిదంతా నాన్నకి ఎలా చేరిందని అలోచించి ఇదంతా ఇందాక వచ్చిన మాధవ్ నిర్వాకమన్నమాట అని"మాదవ్ ఎక్కడ,ఎప్పుడు ,ఎలా మాట్లాడాలో తెలియని అప్రయోజకుడు, లోక జ్ఞానం తెలియని అజ్ఞాని" అని అమ్మమ్మ, అన్న,ఇద్దరు అక్కలు నిర్ణయించేశారు ..మరి వాళ్ళు అప్పటికే అమ్మమ్మ మాటలు అమ్మమ్మ దగ్గర, నాన్నమ్మ మాటలు నాన్నమ్మ దగ్గర మాట్లాడుతూ చాలా తెలివిగల,పద్దతైన పిల్లలుగా పేరు తెచ్చుకున్నారు.  

వయసొస్తే తెలివి అదే వస్తుందిలే అనుకున్నాను కానీ వయసుకి,తెలివికి సంబంధం లేదని అప్పుడు తెలుసుకోలేకపోయాను.అలా నా ముందు ఏమీ మాట్లాడకూడదు,ఏ విషయాలు చెప్పుకోకూడదు అని డిసైడ్ అయ్యి ఎప్పుడైనా నేను అమ్మమ్మ ఇంటికి వెళ్ళినా ఇదిగోయ్యా మాధవ్ ఈ రూపాయి తీస్కపోయి కొనుక్కో పో అని పంపేసేది మా అమ్మమ్మ .. మొదట్లో అర్ధం కాకపోయినా తర్వాత వాళ్ళు నన్ను అవాయిడ్ చేస్తున్నారని అర్ధం అయ్యి వాళ్ళింటికి వెళ్ళటం తగ్గించాను. 

నాన్నమ్మ నాకు చక్కగా వండిపెట్టేది.. మా వూరి వైపు స్పెషల్ ఉగ్గాణి,మిర్చి బజ్జి, చిత్రాన్నం బాగా చేసేది. వడియాలు,అప్పడాలు ఒకేసారి వేయించి డబ్బాలో పెట్టి అప్పుడప్పుడు పెట్టేది. నాన్న నెలకోసారి అమ్మ దగ్గరికి మద్రాస్ దగ్గర వెల్లూర్ వెళ్లి వచ్చేవాడు.వస్తూ మా కోసం క్రీమ్ బిస్కెట్స్, ఇంకా ఏవో తెచ్చేవాడు. అంతదూరం అమ్మని పెట్టాల్సిన అవసరం ఏంటో నాకు అర్ధం కాలేదు. హాయిగా ఇంట్లోనే ఉంచి ట్రీట్ మెంట్ ఇప్పిచ్చొచ్చు కదా అనిపించేది... 

మొత్తానికి సంవత్సరం తర్వాత అమ్మ ఇంటికి వచ్చింది . నాకు చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. నాకు ముందే మా పెద్దల నుండి వార్నింగ్ వచ్చింది అమ్మ దగ్గర అతివాగుడు ఏమీ వాగొద్దని..  పిచ్చి వాళ్ళంటే అందరినీ మీదపడి కొడతారు,ఇంట్లో వాళ్ళందరితో గొడవపడతారు, వస్తువులన్నీ పగలగొడతారు.అమ్మ ఇవన్నీ ఇంతకుముందు చేయలేదు కానీ ఇప్పుడు చేస్తుందో ఏమో అని అప్పుడప్పుడు భయం వేసేది.. కానీ అమ్మ తర్వాత కూడా మామూలుగానే ఉండేది.

అసలే నిదానంగా ఉండే అమ్మ హాస్పిటల్ నుంచి వచ్చాక ఏమి మాట్లాడితే మళ్ళీ పిచ్చి హాస్పిటల్ కి పంపుతారో అనే భయంతోనేమో మాట్లాడటం కూడా తగ్గించింది. నేను పెద్దయిన తర్వాత,మెడిసిన చేసిన తర్వాత నాకు అర్ధమయిన విషయం ఏంటంటే చిన్న పామునైనా పెద్దకర్రతో కొట్టాలనే మా వాళ్ళ అతి జాగ్రత్తతో  ఏదో కొంచెం డిప్రెషన్ తో బాధపడుతున్న అమ్మని తీసుకెళ్ళి పిచ్చి హాస్పిటల్ లో పడేసి వచ్చారని. ఇంకా మా అమ్మ గట్టిది కాబట్టి పిచ్చి హాస్పిటల్లోనే పిచ్చిది కాకుండా బయటపడింది.. 

కొంత మంది మనుషులు ఎదుటి వాళ్ళు ఏమైపోయినా వాళ్ళు మాత్రం జాగ్రత్తగా ఉంటే చాలనుకుంటారు.తనదాకా వస్తే కానీ తెలియదు కదా ఎవరికైనా .. మొత్తానికి కావ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్లి వాళ్ళ అమ్మని చూశాక నాకు ఇవన్నీ గుర్తొచ్చాయి. ఒక మనిషి జీవితంలో సంతోషంగా ఉండాలన్నా, వేదనతో మిగిలిపోవాలన్నా ప్రధానంగా కావాల్సింది కుటుంబ సభ్యుల సహకారం, ప్రేమాభిమానాలే.  అవి దొరకని మనిషి ప్రపంచంలో ఎక్కడికి వెళ్ళినా, ఎప్పటికీ అనాధగా మిగలాల్సిందే.. !

సోమవారం కాలేజ్ కి వెళ్ళగానే నెక్స్ట్ టూ డేస్ కాలేజ్ కి హాలిడే అని చెప్పారు. ఈ రెండు రోజులు ఇంటికి వెళ్దామా అని ఆలోచిస్తుండగా కావ్య వచ్చింది.  ఇద్దరం ఒంటరిగానే ఉన్నాము.మా బ్యాచ్ పక్కన లేరు. మాధవ్ ఈ రెండు రోజులు హాలిడేస్ కదా .. ఒకరోజు ఇంటికి రావచ్చుకదా అమ్మ కూడా రమ్మంది అంది.. నాకు కొంచెం ఆశ్చర్యంగా,కొంచె సంతోషంగా అనిపించింది ఇంకేమీ ఆలోచించకుండా సరే అన్నాను...  

నాలో నేనేనా ?? --ఒక(రి) కధ - 6

ఆ రోజు ఆదివారం రఫీ,సంపత్ ఎక్కడికో వెళ్ళటానికి రెడీ అవుతున్నారు . నేను కూడా లేచి టిఫిన్ చేస్తున్నాను. ఇంతలో హేమంత్  పిలిచి మాధవ్ మా పిన్ని వాళ్ళింటికి వెళ్తున్నాం నువ్వు వస్తావా అన్నాడు.అంటే కావ్య ఇంటికి కావ్య వాళ్ళ మమ్మీ అప్పుడప్పుడు మా రూమ్ కి వచ్చి హేమంత్  కోసం (మాక్కూడా) ఏవైనా తీసుకు వస్తుంటారు.  ఎప్పుడన్నా ఏదన్నా తినాలనిపిస్తే రూమ్ లోనే చేసి పెట్టేవాళ్ళు . మా అందరితో కలిసిపోయి సొంతపిల్లల్లాగా  సరదాగా మాట్లాడుతూ,చదువులు,పిల్లలు,ఉద్యోగాలు,బయటి జనాలు,రాజకీయాలు ఇలా దాదాపు అన్ని విషయాల్లో ఆమెకి నాలెడ్జ్ ఉండేది.

కావ్య  ఇంటికి వెళ్ళాలంటే నాకు ఇంటరెస్ట్ గానే అనిపించింది . వెంటనే వస్తాను అని రెడీ అయ్యాను .. ఎందుకో ఈ మధ్య నా డ్రెస్సింగ్, మేకప్ లో శ్రద్ద  పెరిగినట్లు అనిపిస్తుంది . ఇప్పటిదాకా అన్నయ్య షాపింగ్ కి తీసుకెళ్ళి ఇప్పించే పొడుగు షర్ట్ లు , లూజ్ ప్యాంట్లు , ఇంకా అన్నయ్యకి నచ్చనివి ఏమన్నా ఉంటే పర్లేదులే నరేష్ నేను వేసుకుంటాలే అని తీసుకుని వేసుకునే బట్టలు ఇప్పుడు నచ్చట్లేదు ..  ( నరేష్ మా అన్నయ్య, నా కంటే పదేళ్ళు పెద్దైనా నేను  అన్నయ్యా అని పిలిస్తే ఇష్టపడడు  నన్ను పేరు పెట్టె పిలువ్ మాధవ్ అంటాడు )  ఈ సారి నాన వస్తే డబ్బులిప్పించుకుని ఫ్రెండ్స్ తో వెళ్లి మంచి డ్రెస్ లు తెచ్చుకోవాలని డిసైడ్ అయ్యాను ..

రఫీ,సోహిల్,హేమంత్,నేను నలుగురం కావ్య ఇంటికి వెళ్ళాము .. వాకిట్లోనే గయ్యిన అరుస్తూ తెల్లని పప్పీ మాకు స్వాగతం చెప్పింది .. అమ్మ బాబోయ్ ఇంకా నయం తలుపు తీయలేదు .. స్నూపీ అంటూ కావ్యలాగే వున్న తన చెల్లెలు లత వచ్చి దాన్ని ముద్దుగా ఎత్తుకుని లోపలికి పట్టుకెళ్ళింది .. ఈ లోపు కావ్య వాళ్ళ మమ్మీ బయటికి వచ్చి రండి రండి అంటూ లోపలి పిలిచారు...ఇంటి ముందు చిన్న మొక్కలు,కుండీలలో గులాబీలు, ఎక్కువా తక్కువా కాకుండా అవసరమైన వరకే ఫర్నిచర్ తో పొందిగ్గా, చక్కగా సర్ది నీట్  గా ప్రశాంతంగా ఉంది.. ఇల్లు చూస్తున్న నాతో ఆంటీ అన్నారు నాకు ఇల్లు ఎప్పుడు ఇలా శుభ్రంగా ఉంచటం ఇష్టమయ్యా ఈ విషయంలో కావ్య నాకు హెల్ప్ చేస్తుంది .

ఈ లోపు కావ్య కూడా వచ్చి హాల్లో కూర్చుంది . ఇప్పుడే టిఫిన్ చేసి వచ్చామన్నా వినకుండా ఆంటీ మాకు ఇడ్లీ పెట్టారు. అంకుల్ కి కూడా ఆదివారం సెలవు  కావటంతో ఇంట్లోనే వున్నారు . నా ఫ్రెండ్స్ మాటల్లో నాకు అర్ధమయిన విషయం ఏంటంటే వాళ్ళు ఇంతకుముందు కూడా హేమంత్ తో కలిసి ఇక్కడికి  వచ్చారు.నేను రావటమిదే మొదటి సారి . సాయంత్రం దాకా అక్కడే ఉన్నాము.. ఆంటీ మా కోసం వంట చేస్తూనే మధ్య మధ్య మాతో  కబుర్లు చెప్తూ సరదాగా అందరితో కలుపుగోలుగా తిరుగుతున్నారు .. అంకుల్ కూడా అన్ని విషయాలు  ఆంటీ తో షేర్ చేసుకోవటం, చిన్న విషయాల దగ్గరనుండి ప్రతి ముఖ్యమైన నిర్ణయాలు కూడా ఆంటీతో కలిసే తీసుకుంటారని వాళ్ళ మాటల్లో తెలుస్తుంది. 

నవ్వుతూ, సంతోషంగా ఇంట్లో అన్నీ తానే అన్నట్లు ఉన్న ఆంటీని చూస్తే  నాకు మా అమ్మ గుర్తొచ్చింది .. నాకు గుర్తు తెలిసినప్పటినుండి అమ్మ ఎప్పుడు మనస్పూర్తిగా నవ్వినట్లు కూడా నాకు గుర్తులేదు. మా పక్కింట్లో వాళ్ళ అమ్మాయిని పెళ్లి చూపులు చూడటానికి వచ్చిన మా నాన్నని చూసిన మా అమ్మమ్మ ఇలాంటి డాక్టర్ ఐతే గీతే నా అల్లుడు కావాలి కానీ మా  పక్కింటి  అల్లుడు కావటమా అని మా నాన్నకి పక్కింటి వాళ్ళు ఇచ్చే కట్నం కంటే ఎక్కువ ఇస్తానని బేరం ఆడి నిశ్చితార్ధం దాకా వచ్చిన పెళ్లిని చెడగొట్టి మరీ మా నాన్నని ఇంటి అల్లుడ్ని చేసుకుంది . మా నాన్న కూడా మా అమ్మమ్మ ఇప్పుడు ఇచే కట్నం మాత్రమే  కాదు .. అమ్మమ్మకి ఇద్దరు ఆడపిల్లలే కావటంతో భవిష్యత్తులో వచ్చే ఆస్తిని కూడా దృష్టిలో ఉంచుకుని మరీ మా అమ్మను పెళ్లి చేసుకున్నాడు .

 పెళ్ళైన దగ్గర నుండి అమ్మ తినే తిండి దగ్గరి నుండి ప్రతి చిన్న విషయం నాన్న, నానమ్మ అమ్మని హేళన చేయటం,విమర్శించటమే పనిగా పెట్టుకున్నారు.. దాంతో ఏ  పని చేయాలన్నా ఏమంటారో,ఏమనుకుంటారో అనే సందేహాలతోనే అమ్మ జీవితం సగం అయిపోయుంటుంది.. చివరికి అమ్మకి ఇష్టమైన నాన్ వెజ్ తినాలన్నా అమ్మమ్మ  వాళ్ళు ఊరిలోనే వుంటారు కాబట్టి అక్కడికే వెళ్లి తిని వచ్చేది.తోటి డాక్టర్స్ భార్యల్లాగా వుమెన్ క్లబ్స్ కి , పార్టీలకి వెళ్ళే అలవాటు అమ్మకి లేదు. అలవాటు లేదు అనటం కంటే అవకాశం లేదు అంటే బాగుంటుందేమో ..

మనసు ఎంత బలమైనదో అంత బలహీనమైనది కూడా ..  మనసులో సంతోషం పంచుకుంటే పెరుగుతుంది, బాధ పంచుకుంటే తరుగుతుంది  అంటారు...కష్టం,సుఖం పంచుకునే మన మనిషి అనే వాళ్ళు లేని  వాళ్ళే ఈ ప్రపంచంలో అందరికంటే పేదవాళ్ళు అనిపిస్తుంది కొంత మందిని చూస్తే .... అప్పుడు నేను 5 th క్లాస్ అనుకుంటాను. చిన్నక్క,నేను స్కూల్ కి వెళ్లి వచ్చి ఫ్రెష్ అయ్యి కూర్చుని హోమ్ వర్క్ చేస్తున్నాము .. మా దగ్గరే కూర్చుని బెడ్ షీట్ మీద మ్యాటీ ( ఊల్ వర్క్) కుడుతున్న అమ్మ ఉన్నట్టుండి వింత వింతగా ఏదో మాట్లాడుతుంది,.. నానమ్మని పిలిచేలోపే  చేతిలోవన్నీ విసిరేసి పైకి లేచింది అమ్మ .. ఏమి జరుగుతుందో మాకు అర్ధం కాలేదు ..